Rozdział IX, w którym dowiadujemy się, co grasuje w lasach pod Kłobuckiem

       Natalie z Sylwią cieszyły się nowo odzyskaną wolnością, pędząc przez noc grafitowym renaultem. Minęły już Lisów i kierowały się dalej na Klepaczkę i Truskolasy. Ogarnęła je tak wielka radość, że w pewnej chwili rzuciły się sobie w ramiona, lecz Sylwia przypomniała sobie, że przecież prowadzi.

- Mam w Kłobucku niezłą melinę – mówiła. – Tam dojdziesz do siebie, a ja cię trochę zaopatrzę i będziesz mogła pójść swoją drogą. To gdzie mieszka ten twój chłopak?

- W Niemczech – powtórzyła Natalie.

- Nie ma sprawy. Z Kłobucka cały czas na zachód, aż dojdziesz do Wrocławia, a stamtąd już złapiesz stopa do Reichu.

         O środki Natalie nie musiała się martwić. W schowku auta leżał portfel zawierający ponad tysiąc złotych oraz dwie karty bankowe. Poza tym były tam zamszowe rękawiczki, mapa samochodowa, pudełko zapałek oraz kilo chałwy.

- Weź sobie tę kartę z zapisanym PIN-em – zaproponowała Sylwia. – Ja wezmę tę drugą.

- A poradzisz sobie bez numeru?

- Co za filozofia? 1234.

- Skąd wiesz?

- No, dziewczyno – Sylwia wzruszyła ramionami. – Jeżeli ktoś koło więzienia zostawia otwarte okno w aucie, a w środku portfel z kupą gotówki i kartami bankowymi, a na jednej z tych kart jest zapisany PIN, to założę się o co chcesz, że PIN do tej drugiej jest 1234.

         Natalie była w euforii. Już za parę dni wydostanie się z tego zatracenego kraju, gdzie ją tak okrutnie potraktowano, i wróci do Niemiec, by spotkać się z Dorianem! A wtedy zemści się na strażnikach więziennych, którzy byli tak bezlitośni i nie doceniali jej wyjątkowości…

       Zbliżyły się do Truskolasów. Natalie, na widok świateł niewielkiej miejscowości, poczuła nagły niepokój i kazała Sylwii zagasić wszystkie lampy w samochodzie, żeby utrudnić rozpoznanie. Renault przemknął pędem przez Truskolasy i dalej, w świetle księżyca, na wschód. Dziewczyny skręciły w leśną drogę i dążyły w zaciemnieniu trzydzieści na godzinę, aby dyskretnie dojechać do Kłobucka. Jednakże euforia, w jaką popadły, w połączeniu z brakiem świateł, spowodowała, że nie minęło wiele czasu, a zjechały do rowu.

           Natalie i Sylwia wygrzebały się z auta z kwaśnymi minami.

- Uważaj, jak jeździsz! – wybuchnęła Natalie.

- Ja? – uraziła się Sylwia. – To był twój pomysł, żeby jechać bez świateł!

- Myślałam, że umiesz prowadzić!

- Umiem, ale mnie zagadałaś!

- No pięknie – Natalie tupnęła nogą. – Same kłopoty mam przez ciebie.

- Kłopoty? – oszustka spojrzała na nią w gniewie. – To ja cię wyciągnęłam z paki!

- Dzięki bardzo, sama bym sobie dała radę – odparła Natalie.

           Sylwia otrzepała nogawkę ze śladów listowia.

- Lepiej chodźmy – rzekła. – Na pewno już wysłali za nami pościg. Jeżeli znajdą auto, da nam to trochę czasu, o ile zdążymy się oddalić.

- Rób co chcesz – powiedziała Natalie. – Ja idę do Doriana.

- Natalie, nie wygłupiaj się…

- Miło cię było poznać – Natalie odwróciła się i zniknęła pośród drzew.

        Szła przez ciemny las i szła, i szła, i szła. Czasem potykała się o zwalony pień, czasem gałązka chlastała ją w twarz, czasem zaś Natalie wplątywała się w krzaki. Pamiętała, że aby dotrzeć do Niemiec, powinna kierować się na zachód. Nie wiedziała wprawdzie, czy idzie w dobrym kierunku, ale doszła do wniosku, że będzie tak szła i szła, i szła, aż dopóki kogoś nie spotka, a wtedy zapyta, którędy na zachód.

        W pewnym momencie Natalie się zmęczyła. Nogi już bardzo ją bolały, zwłaszcza, że były podrapane od gałęzi. Przeszła jeszcze parę kroków, aż usiadła pod drzewem. Była tak bardzo zmęczona… Przecież już od rana nie spała, a całą noc uciekała przed pościgiem. Nawet nie zjadła kolacji! W lesie nikt jej nie znajdzie, bo jedno drzewo do drugiego podobne, to może się na chwilę zdrzemnąć… Wyciągnęła się, założyła ręce za głowę i próbowała zasnąć.

         Natalie poleżała chwilę, ale sen nie nadchodził. Miała gęsią skórkę, chociaż to już był początek lipca. Nagle przypomniała sobie, że ma w kieszeni zapałki, które wyjęła ze schowka samochodu. Postanowiła rozpalić ogień i zjeść kawałek chałwy na wzmocnienie.

            Wstała i zaczęła szukać gałęzi na ognisko. Nie za bardzo jej szło, bo było ciemno, ale gdy poświeciła sobie zapałkami, trochę chrustu zebrała. Rzuciła go na kupkę pod drzewem i usiadła po turecku. Wprawdzie Natalie zużyła część zapałek na poszukiwanie drewna, lecz trochę jeszcze zostało. Spróbowała zatem zapalić chrust. Tak się jednak złożyło, że gałęzie, które znalazła, były dość wilgotne i nie chciały się zająć. Zdenerwowała się i krzesząc ogień trzęsącymi rękami, złamała kilka zapałek. Kiedy w końcu kolejny płomyk rozbłysnął, Natalie przysunęła go do drew tak szybko, że zapałka od tego pędu zgasła.

Wkrótce Natalie zorientowała się, że zabrakło jej zapałek, a ogniska i tak nie rozpaliła. Nie wiedziała jednak, że jej praca nie poszła na marne. Dzięki błyskającym płomykom została w całkowitych ciemnościach dostrzeżona z daleka.

            Niewielu ludzi wiedziało o tym, że cokolwiek czyha w lasach pod Kłobuckiem, a ci, którzy się dowiadywali, nie żyli wystarczająco długo, by opowiedzieć innym. Nawet gdyby przeżyli, nie do końca by wiedzieli, jak to nazwać. Najlepsze byłoby określenie, które dawno temu ukuł Tomasz A. Winiarczyk: „jestrwóg”. Chyba się nie przyjęło w szerszej świadomości, skoro po dwudziestu latach nie można go nawet wyguglać, ale za to idealnie oddawało dwie podstawowe cechy tego stworu: to, że istniał, i to, że budził grozę.

       Jestrwóg grasował w tych lasach od dawna. Nie wiadomo, kim był za życia, natomiast po śmierci zdecydowanie nie należał do miłych osobników. Od wielu lat, których upływ nawet go nie obchodził, snuł się po okolicy i zabijał ludzi, bo jego trupi mózg nie umiał wymyślić żadnej lepszej rozrywki. Dzień spędzał pod stertą opadłych liści, a w nocy wyruszał na łowy – o ile można to nazwać łowami, bo ofiar swych nie spożywał, gdyż jako martwy, nie musiał jeść, i zresztą nie bardzo miałby czym trawić. Czasem dopadł pijanego Zenka zygzakującego na rowerze, innym razem nastolatkę wracającą z dyskoteki w Truskolasach.

Poprzedniej nocy udało mu się spłoszyć stado dzików, z których jeden uderzył w przejeżdżający samochód. Jednakże ani dzik, ani kierowca nie odnieśli poważniejszych obrażeń i zanim upiór zdążył się zorientować, obaj już opuścili miejsce zdärzenia. Można by roboczo przyjąć, że był rozczarowany. Dlatego kiedy jego puste oczodoły pochwyciły blask ogników rozbłyskujących dość miarowo w głębi lasu, jestrwóg natychmiast ruszył w ich kierunku. Zbliżał się powoli, nie zważając na przeszkody terenowe. Łamał gałęzie i mniejsze drzewka, zwiastując trzaskiem swoje nadejście.

Natalie usłyszała odgłosy przedzierania się przez zarośla. Nie myśląc wiele, zerwała się na równe nogi i poszła w tamtą stronę. Pewnie Sylwia uparła się i polazła za nią. A jeżeli nie? Kogokolwiek by spotkała, może spytać o drogę do Niemiec.

I nagle, w odległości kilkunastu metrów, zamarła jak skamieniała… gdy ujrzała trupią sylwetkę. Natalie patrzyła w oczodoły, w jamę po nosie, w trupne szczątki twarzy obciągniętej zdekomponowaną, omszałą skórą, z której zwieszały się jeszcze rzadkie strąki włosów. Resztki ciała, mieniące się plamami w pięćdziesięciu odcieniach, miejscami odsłaniały pożółkłe kości. Biła od niego woń gorsza niźli obwietszałe syry w miejskim autobusie w gorące czerwcowe południe, którego pasażerowie, uważający higienę za masoński spisek, wiozą z targu zgniłe mięso, nieświeże ryby, zjełczałe masło i owoce durianu; autobus ten zaś potrącił tojtoja i wjechał w kałużę zastarzałego wapna… Wszystko to połączone z subtelną niczym młot pneumatyczny nutą przegniłego listowia, pod którym jestrwóg spędzał dni. Niekompletne zęby klekotały, dyskretnie zgrzytały zasuszone stawy, kaprawe worki płuc wydawały charczący świst pod wpływem poruszeń upioru, a jego członek emitował trupiozielone światło.

Z przerażenia Natalie nie mogła oderwać wzroku. Nie mogła się ruszyć, mogła jedynie krzyczeć. Darła się tak, a tymczasem żywy trup zaczął się do niej zbliżać. Strach niemal ją spetryfikował. Natalie spróbowała użyć na jestrwogu swej paranormalnej mocy, ale nie dało się wywołać u niego mdłości, bo nie miał żołądka, a i z jelit niewiele zostało. Wrzeszczała nadal.

Upiór był już coraz bliżej. Natalie widziała zęby szczerzące się jak w sardonicznie persyflażowej makabrze uśmiechu, dostrzegła gałązkę wplątaną w odsłonięte żebra. Wyciągnął do niej rozkładającą się rękę, z której dwa palce gdzieś zgubił… I wtedy Natalie przyszło do głowy, że może uciekać.

Jestrwóg zaś zacisnął omartwiałe dłonie, chcąc wydusić z niej ducha – i dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że ona już tam nie stoi.

Natalie puściła się więc pędem w bok, gdziekolwiek, byle jak najdalej od potwora. Potknęła się kilka razy, rąbnęła w drzewo, lecz wola przetrwania była silniejsza. Pędziła przed siebie i pędziła, i pędziła jak zawodowy bimbrownik.

Co prawda jestrwóg, ze swym zdegenerowanym układem ruchu, niezbyt szybko się przemieszczał, ale za to Natalie była spowalniana przez leśną roślinność. Poza tym panowały ciemności, nie wiedziała, dokąd biegnie. Truposz natomiast, dzięki swej przyrodzonej latarce, mniej więcej widział. Uciekała zatem, a jestrwóg złowrogo kuśtykał tuż za nią. Aż wreszcie… Natalie wplątała się w jakieś pnącza.

Próbowała się szarpnąć, wyswobodzić, ale nic z tego. Roślinność mocno trzymała, a upiór był coraz bliżej. Natalie spojrzała na niego jeszcze raz. Była przerażona do tego stopnia, że choć widziała i czuła całą niewyobrażalną ohydę swego prześladowcy, nawet jej nie wyrwało, jak gdyby żołądek zemdlał ze strachu. Nie mogła uciekać, mogła tylko krzyczeć (znowu), ale produkowała za mało decybeli, aby w jakikolwiek sposób powstrzymać onego zombusa. Spojrzała na jego obmierzły, plugawy czerep, i chociaż jestrwóg nie miał oczu, dostrzegła coś jakby błysk tryumfu w jego wzroku… Żywy trup był już o trzy kroki od niej, o dwa… Znów wyciągnął ku niej rękę, ale tym razem już nie było gdzie uciekać…

Wtem truposz zachwiał się potężnie, gdy coś z głuchym hukiem walnęło w jego plecy. Rozkojarzony, obejrzał się za siebie.

- Hej, ty zgnilcu! – krzyknęła skądś Sylwia. Jestrwóg dostrzegł ją pomimo ciemności i zaczął podążać w jej kierunku. Zrobił kilka kroków. Nagle z zarośli wyleciała cegła, trafiając go w nogę. Przegniły staw kolanowy nie wytrzymał uderzenia i cała prawa goleń odpadła, a zaraz potem na ziemię padł sam jestrwóg. Zaczął teraz pełznąć ku Sylwii oburącz, ale oczywiste, że szło mu to wolniej, niż na nogach.

          Sylwia wybiegła z krzaków. Zręcznie wyminęła upiora, zrzucając na niego kilka gałęzi, i podbiegła do Natalie, aby ją uwolnić.

- No właśnie widzę, jak sobie beze mnie radzisz! – sarknęła.

- Skąd wiedziałaś, gdzie jestem? – zapytała Natalie zdziwiona.

- Darłaś się tak, że słyszała cię cała gmina – odparła oszustka. – Chodźmy już. Ten leśny babok ma teraz problem z chodzeniem, ale ochoty na ciebie nie stracił.

      Istotnie, jestrwóg zawrócił i teraz pełzł na brzuchu znowu w ich kierunku. Dziewczyny nie miały ochoty się przyglądać. Natalie była tak wyczerpana, że nie oponowała i biegła w tę stronę, w którą Sylwia ją prowadziła.

- Skąd wzięłaś cegły? – zapytała.

- Były w tym aucie, w bagażniku – wyjaśniła Sylwia. – Dziwne, nie?

       Wreszcie dotarły do leśnej drogi, z której Natalie zboczyła, chociaż już parę kilometrów od rozbitego samochodu. Raczej nie musiały się obawiać ataku truposza, bo gdy stracił nogę, mogły go bez problemu zdystansować. Za to kłopot mógł stanowić ewentualny pościg z więzienia. Sylwia podjęła decyzję, aby przebić się drogą do nasypu kolejowego i wzdłuż niego dojść do najbliższej miejscowości.

- Teraz to już cię nie puszczę samej – zapowiedziała. – Doprowadzę cię do Kłobucka, wyposażę na drogę i dopiero stamtąd idź, gdzie chcesz.