Rozdział XXIV, wypełniony orientalnym knuciem

Tokio jest miastem, które nigdy nie zasypia. Jednak o dwudziestej drugiej wieczorem strzelisty wieżowiec Hakono Plaza (a właściwie Puraza), uśpiony w ciągu dnia, jeżeli nie liczyć posępnie pełzających sprzątaczek i ochrony, dopiero budził się do życia. W apartamencie na ostatnim piętrze Shichirō Namotore, prezes grupy kapitałowej Burakku Holding Y.K., właśnie jadł śniadanie.

Siedział na futonie, ubrany był w długą yukatę koloru sakury, a na głowie miał czarne kanmuri. Jadł ramen z wasabi i popijał sake, oglądając swój ulubiony odcinek „Bishōjo Senshi Sērāmūn”.

        W pewnym momencie rozległ się zgrzyt odsuwanego shōji i do pomieszczenia wpadła z impetem Kumiko, sekretarka i zarazem kochanka Namotore. Jej włosy do pasa były ufarbowane na pszeniczny blond, miała na sobie coś pośredniego pomiędzy mundurkiem uczennicy a suknią w stylu wyuzdanego wiktorianizmu, a do tego buty na dwudziestocentymetrowych obcasach. Jednym słowem – gothic lolita.

- Oyabun-sama, chcę kaitei! – zaszczebioskrzeczała od samego progu.

- Che! – zirytował się Namotore. – Przecież dopiero przedwczoraj dałem ci najnowszego smartfona, ne?

- Tak, ale rzuciłam nim o ścianę, bo mnie wściekła ta ganguro Hitomi! Przysłała mi SMS, że moja nowa fryzura jest za mało kawaii! Co za skończona temeeee!

           Namotore wzruszył ramionami i pociągnął kolejny łyk sake.

- No, oyabun-sama, gdzie mój telefon?! – molestowała Kumiko. – Ja chcę go teraz, już!  Dajjjj!

- Iie! – warknął prezes bezlitośnie. – Jeżeli nie przestaniesz rozwalać swoich kaitei z byle powodu, to wylecisz na bruk.

- Nie zrobisz tego! Aishiteruuuu! – zawyła, rzucając się oyabunowi na szyję. Obściskiwała go tak ciasno i lubieżnie, że Namotore przez moment miał wrażenie, jakby trafił do mackowego hentai. Wreszcie Kumiko zawisła mu akurat na tej ręce, w której trzymał kufel z sake, przez co część onego mętnego napoju rozlała się na futon.

- Uważaj, Kumiko-chan! – zahurgotał Namotore. – Sake mi się wylewa.

- Sake jest ważniejsze ode mnie? – jazgotała sekretarka. – Baka! Baka!

            Chwyciła za poduszkę i zaczęła okładać prezesa po głowie.

- Powiedz, że tak nie myślisz, dattebayo! Powiedz, że jestem dla ciebie najważniejsza, Shichirō-kunnnnn!

          Słysząc formę „kun”, Namotore doznał uczucia przykrości, więc wstał, wziął katanę i uciął Kumiko głowę. Trysnęła na tatami krew. Oyabun skrzywił się na widok takiego marnotrawstwa jedzenia, ale cóż… Nie był przecież byle jakim wampirem, lecz szefem potężnego koncernu i powiązanej z nim yakuzy, a zarazem jednym z najbogatszych krwiopijców w całej Azji. Mógł sobie pozwolić.

           Namotore przez moment spoglądał flegmatycznie na półkę z maneki-neko, figurkami hajhitlujących kotów. Nagle usłyszał dyskretne stukanie do drzwi wejściowych.

- Ohairi kudasai! – warknął.

          Drzwi trzasnęły, do pokoju weszli Kisaku Hebino i Nokkushite Guzō – dwaj bosozoku, członkowie jego straży przybocznej znanej jako Czterdziestu Siedmiu Akuninów, którzy co noc budzili powszechną zgrozę, mknąc przez Ginzę jak kamikaze na swych rączych suzukach. Odziani byli w czarne skóry, jedynie Kisaku miał jeszcze na wierzchu grafitowe judogi.

- Ohayō gozaimasu, Namotore-sama! – zgięli się w ukłonach przed oyabunem.

- Dobrze, gadajcie, z czym przychodzicie – powiedział prezes.

        Pierwszy mówił Guzō. Okazało się, że właśnie do jednej z fabryk spółki dotarł nowy transport części do Itashiri, gigantycznego robota, który miał za zadanie demolować japońskie miasta, aby firma Burakku mogła wygrywać przetargi na odbudowę.

- A więc już niedługo, Namotore-sama, będzie można rozpocząć implementację kolejnego etapu procesu technologicznego, ne? – podsumował.

- Hai – potwierdził prezes. – A ty, Kisaku-kun, co masz do powiedzenia w sprawie, którą się zajmujesz?

- Gomen, oyabun-sama. Ludzie Czarnego Hrabiego znów zastawili pułapkę na naszych, tym razem w Seulu. Straciliśmy dwóch aniki i cały towar.

- Shimatta baka ni! – zdenerwował się Namotore. – Taki był z niego poważny kontrahent… Co go ugryzło, albo kogo on ugryzł, że w pewnym momencie mu odbiło i zaczął nas atakować, w dodatku w sposób zdradziecki i niehonorowy?

- Na pewno chodzi o alokację profitów – zauważył Guzō.

- Ustaliłem – ciągnął Hebino – że operacją przeciwko nam zajmuje się niejaki Dorian Lassaye-Bruchtal. To siostrzeniec hrabiego i jeden z jego najważniejszych hatamoto.

- Coś chyba o nim słyszałem – potwierdził oyabun. – No i co z nim?

- Z pewnością jest to najbardziej niebezpieczny temee, jakiego Attila von Beesens był w stanie rzucić przeciwko nam. Inteligentny, bezwzględny, utalentowany, a do tego przystojny.

- W odróżnieniu od was – stwierdził Namotore.

- Ale jest jedna rzecz – powiedział Kisaku. – Ten hentai no otaku ma jeden słaby punkt.

- Niech zgadnę. Pewnie dziewczyna, ne?

- Hai, Namotore-sama. I to całkiem kawaii, żadna tam bakemono. Jak pierwszy raz zobaczyłem jej zdjęcie, to prawie mi tabi spadły. Podobno Dorian rozpętał to całe hagurakashi właśnie przez nią.

- Jak to? – nie zrozumiał prezes.

- Bo wuj zabronił mu się z nią spotykać, więc Dorian postanowił rozpętać wojnę, żeby ukryć swój rzeczywisty cel…

- No i co proponujecie? – zapytał Namotore z przekąsem.

- Przeprowadzić mały kidnaping – zaproponował Guzō.

- Właśnie – zgodził się Hebino. – Ona jest jakąś śpiewaczką operową albo czymś podobnym, więc bez problemu ją zidentyfikowałem.

        I wyjął z aktówki duży wydruk fotografii Natalie z koncertu w Operetce Częstochowskiej. Gdy Guzō na nią spojrzał, aż mu poleciała krew z nosa.

- Kyaaaaa! – wrzasnął z aprobatą.

- Urusai się! – skarcił go prezes. – W porządku, Kisaku-kun. Jaki więc wyciosałeś sobie plan działań?

- Kiedy tylko odnajdziemy jego ukrytą fortecę, uderzymy jak hayabusa i porwiemy tę całą Natalie. A wtedy…

- Bun! – krzyknął Namotore. – Chcesz powiedzieć, że jeszcze nie wiecie, gdzie ona jest, usuratonkachi? Ręce mi opadają jak liście Hydropyrum latifolium na jesień!

- Nie wiemy, ale się dowiemy, Namotore-sama – powiedział Hebino. – Wiem z dobrego źródła, że ostatnio często widuje się Doriana w Manili. Nasz kontakt w Tajpej także podobno go widział, ale czekam jeszcze na potwierdzenie. W związku z tym kwatera owego Doriana musi być także gdzieś w regionie, ne?

- I co? – Shichirō Namotore spojrzał na niego z kpiną. – Mam wysłać swoich ludzi przeciw najniebezpieczniejszemu hatamoto Czarnego Hrabiego, zabierając ich z odcinków, gdzie są naprawdę potrzebni?

- Iie, oyabun-sama! – sprzeciwił się Guzō. – Możemy przecież kogoś wynająć. Jest taki przedsiębiorczy gaździn (cudzoziemiec – przyp. narr.), który chętnie wykona tę pracę w zamian za looting bogaty, co przy okazji zdobędzie. Wystarczy mu wskazać destynację…

- W takim razie na jednej nodze! – uniósł się Namotore. – Chcę mieć tę bishōjo, tutaj, w tym właśnie pomieszczeniu!

- Hai – odparł Kisaku. – Zaraz się za to biorę, tylko muszę jeszcze inu wyprowadzić. Porozmawiam z tym Amerykaninem, a co do kwatery Doriana, to dzisiaj pójdę z tym do Hoshiko, na pewno znajdzie coś w internetach.

- Ona jest prawdziwą social media kunoichi – przyznał Nokkushite Guzō. – Ustalimy miejsce przebywania Doriana i tej jego Natalie, tamten ją porwie, my brutalnie wyciągniemy z niej wrażliwe informacje, zdobędziemy nad Dorianem przewagę, a wtedy… VICTOLY!!

- Chikusho! – zaklął Namotore. – Nie używaj tylu obcych słów, bo się tego nie da zrozumieć, bakayarō!